«Μεσημεριάτικη ἀνάπαυση», ἕνα ποίημα τοῦ Λουκᾶ Θεοδωρακόπουλου

ΜΕΣΗΜΕΡΙΑΤΙΚΗ ΑΝΑΠΑΥΣΗ

Καὶ πιὰ δὲ νοιάζεσαι γιὰ τίποτε

ὅταν μὲς στὴν ἀγκάλη τοῦ μεσημεριοῦ

ἔχεις ξανὰ τὸ πρόσωπο ποὺ θέλεις.

Κοιτάζεις κι εἶν' ἐκεῖ μπορστά σου

εἰκόνα κι ἔκφραση γνωστή, ἀγαπημένη.

Παρατηρᾶς ποὺ γδύνεται, ἀναγνωρίζεις

κάθε κίνησή του

κ' ἡ ἀπορία μένει μέσα σου γυμνὴ

γι' αὐτό τὸ θαῦμα ποὺ εἶναι τὸ παρὸν

γι' αὐτή τὴν Ἔλευση ποὺ εἶναι ὁ Φθόγγος.

Ὕστερα πᾶς στὶς λεπτομέρειες:

στὸ σχήμα τοῦ ποδιοῦ στοὺς δυνατοὺς

μηροὺς στὰ μπράτσα (Τὸ στέρνο

ὅπως πάντοτε σεμνὸ

δίχως ἀνόητη ἔπαρση).

Καὶ πιὰ τὸ πρόσωπο:

αὐτὸ τὸ ἀνεπανάληπτο, τὸ ἕνα!

Καὶ σκέφτεσαι: «Εἶναι τὸ τελευταῖο μου σωσίβιο!

Τὸ τελευταῖο μου ὁδόφραγμα!» Καὶ τρέμεις...

Πηγή

---

Λουκᾶς Θεοδωρακόπουλος, Τέσσερις ποιητικές συλλογές (1960-1978), Νεφέλη, 1996.